دی بنواخت یار من بنده غم رسیده را

هوش فزود هوش را حلقه نمود گوش را

گفت که ای نزار من خسته و ترسگار من

بین که چه داد می کند بین چه گشاد می کند

داشت مرا چو جان خود رفت ز من گمان بد

عاجز و بی کسم مبین اشک چو اطلسم مبین

هر که بود در این طلب بس عجبست و بوالعجب

چاشنی جنون او خوشتر یا فسون او

وعده دهد به یار خود گل دهد از کنار خود

کحل نظر در او نهد دست کرم بر او زند

جام می الست خود خویش دهد به سمت خود

بهر خدای را خمش خوی سکوت را مکش

مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن