روزن مگیر گیر که سوراخ سوزنیست

گر فاضل زمانه بود گول و کودنیست

بنگر که ظلمت است در او یا که روشنیست

می دان که کان لعل و عقیق است و معدنیست

گل در رهش بکار که سروی و سوسنی است

برخور از آن کنار که مرفوع گردنیست

کان جا فرشتگان را آرام و مسکنیست

زیرا غریب و نادر و بی ما و بی منیست

از همدگر رمیده چو آبی و روغنیست

گر بر لب و دهانم خود بند آهنیست

خامش که شاه عشق عجایب تهمتنیست