کاهل و ناداشت بدم کام درآورد مرا

تابش خورشید ازل پرورش جان و جهان

گفتم ای چرخ فلک مرد جفای تو نیم

ای شه شطرنج فلک مات مرا برد تو را

تشنه و مستسقی تو گشته ام ای بحر چنانک

حسن غریب تو مرا کرد غریب دو جهان

رفتم هنگام خزان سوی رزان دست گزان

فتنه عشاق کند آن رخ چون روز تو را

راست چو شقه علمت رقص کنانم ز هوا

صبح دم سرد زند از پی خورشید زند

جزو ز جزوی چو برید از تن تو درد کند

بنده آنم که مرا بی گنه آزرده کند

هر کسکی را هوسی قسم قضا و قدر است

اسب سخن بیش مران در ره جان گرد مکن