تشنه بر لب جو بین که چه در خواب شدست

ای بسا خشک لبا کز گره سحر کسی

چشم بند ار نبدی که گرو شمع شدی

ترسد ار شمع نباشد بنبیند مه را

چون سلیمان نهان است که دیوانش دل است

ای بسا سنگ دلا که حجرش لعل شدست

این چه مشاطه و گلگونه غیب است کز او

چند عثمان پر از شرم که از مستی او

طرفه قفال کز انفاس کند قفل و کلید