برون رو هی که خانه خانه ماست

رو آن جا که نه گرما و نه سرماست

منم روز و همیشه روز رسواست

به جو اندرنگنجد جان که دریاست

به پر و بال مردان را چه پرواست

مگس بر دوغ ما بازست و عنقاست

که ذره ذره از تابش ثریاست

از این تنگی که محراب و چلیپاست

ندا می کن که یوسف خوب سیماست

که جان من ز جان خویش برخاست