مرا چون تا قیامت یار اینست

ز کار و کسب ماندم کسبم اینست

نه عقلی ماند و نی تمیز و نی دل

گل صدبرگ دید آن روی خوبش

چو خوبان سایه های طیر غیبند

مکرر بنگر آن سو چشم می مال

چو لب بگشاد جان ها جمله گفتند

چو یک ساغر ز دست عشق خوردند

گرو کردی به می دستار و جبه

خبر آمد که یوسف شد به بازار

فسونی خواند و پنهان کرد خود را

ز ملک و مال عالم چاره دارم

میان گر پیش غیر عشق بندم

به گرد حوض گشتم درفتادم

دلا چون درفتادی در چنین حوض

رخ شه جسته ای شهمات اینست

مشین با خود نشین با هر که خواهی

خمش کن خواجه لاغ پار کم گو

خمش باش و در این حیرت فرورو