همه خوف آدمی را از درونست

برون را می نوازد همچو یوسف

بدرد زهره او گر نبیند

بدان زشتی به یک حمله بمیرد

الف گشت ست نون می بایدش ساخت

اگر نه خود عنایات خداوند

نه عالم بد نه آدم بد نه روحی

که او را بود حکم و پادشاهی

نمی گویم که در تقدیر شه بود

خداوندی شمس الدین تبریز

به زیر ران او تقدیر رامست

چو عقل کل بویی برد از وی

که پیش همت او عقل دیده ست

کدامین سوی جویم خدمتش را

هر آن مشکل که شیران حل نکردند

نگفتم هیچ رمزی تا بدانی

ایا تبریز خاک توست کحلم