بار دگر آن دلبر عیار مرا یافت

پنهان شدم از نرگس مخمور مرا دید

بگریختنم چیست کز او جان نبرد کس

گفتم که در انبوهی شهرم کی بیابد

ای مژده که آن غمزه غماز مرا جست

دستار ربود از سر مستان به گروگان

من از کف پا خار همی کردم بیرون

از گلشن خود بر سر من یار گل افشاند

من گم شدم از خرمن آن ماه چو کیله

از خون من آثار به هر راه چکیدست

چون آهو از آن شیر رمیدم به بیابان

آن کس که به گردون رود و گیرد آهو

در کام من این شست و من اندر تک دریا

جامی که برد از دلم آزار به من داد

این جان گران جان سبکی یافت و بپرید

امروز نه هوش است و نه گوش است و نه گفتار