که دید ای عاشقان شهری که شهر نیکبختانست

که تا نازی کنیم آن جا و بازاری نهیم آن جا

نباشد این چنین شهری ولی باری کم از شهری

که این سو عاشقان باری چو عود کهنه می سوزد

خداوندا به احسانت به حق نور تابانت

تو مستان را نمی گیری پریشان را نمی گیری

اگر گیری ور اندازی چه غم داری چه کم داری

بخندد چشم مریخش مرا گوید نمی ترسی

دلم با خویشتن آمد شکایت را رها کردم

منم قاضی خشم آلود و هر دو خصم خشنودند

که جان ذره ست و او کیوان که جان میوه ست و او بستان

سخن در پوست می گویم که جان این سخن غیبست

خمش کن همچو عالم باش خموش و مست و سرگردان