وقتت خوش ای حبیبی، بشنو بحق یاری

دل را مکن چو خاره، مگزین ز ما کناره

ساقی خاص روحی، در ده می صبوحی

ای برده هوش ما را، یار آر دوش ما را

مار را خراب کردی، غرق شراب کردی

سلطان خیل مایی، لیلی لیل مایی

ای سر طور سینا وی نور چشم بینا

هین نوبت جنون شد، مستی ما فزون شد

شاه سخن ور آمد، موج سخن درآمد