صد دل و صد جان بدمی دادمی

ور تن من خاک بدی این نفس

از جهت کشت غمش آبمی

گر ندمیدی غم او در دلم

گر نبدی غیرت شیرین من

گر نشکستی دل دربان راز

ور همدانم نشدی پای گیر

بس که همه سهو و فراموشیم

بس! که برد سر و پی این زبان