خشم مرو خواجه! پشیمان شوی

طیره مشو خیره مرو زین چمن

گر بگریزی ز خراجات شهر

گر تو ز خورشید حمل سر کشی

روی به جنگ آر و به صف شیروار

کم خور ازین پاچهٔ گاو، ای ملک

کافر نفست چو زبون تو شد

روی مکن ترش ز تلخی یار

دست و دهان را چو بشویی ز حرص

ای دل، یک لحظه تو دیوانهٔ

گاه بدزدی، ره ایرن زنی

گه ز (سپاهان) و حجاز) و (عراق)

بوقلمونی چه شود گر چو عقل

گر نکنی این همه خاموش باش

روی به شمس الحق تبریز کن