در غم یار یار بایستی

به یکی غم چو جان نخواهم داد

دشمن شادکام بسیارند

در فراقند زین سفر یاران

تا بدانستیی ز دشمن و دوست

شیر بیشه میان زنجیرست

ماهیان می طپند اندر ریگ

بلبل مست سخت مخمورست

دیده را عبرت نیست زین پرده

همه گل خواره اند این طفلان

ره بر آب حیات می نبرند

دل پشیمان شده ست

اندر این شهر قحط خورشیدست

شهر سرگین پرست پر گشته ست

مشک از پشک کس نمی داند

دولت کودکانه می جویند

چون بمیری بمیرد این هنرت

طالب کار و بار بسیارند

مرگ تا در پی است روز شبست

دم معدود اندکی ماندست

نفس ایزدی ز سوی یمن

ملک ها ماند و مالکان مردند

عقل بسته شد و هوا مختار

هوش ها چون مگس در آن دوغست

زین چنین دوغ زشت گندیده

معده پردوغ و گوش پر ز دروغ

گوش ها بسته است لب بربند