که رود روز ما به هشیاری

عقل ها را ز پیش برداری

تا بری وقت ما به طراری

بشنو از چنگ ناله و زاری

حال دل را تو بین که دلداری

حرف را در میان چه می آری

گردن و گوش را چه می خاری

که ز گفتست این گرفتاری

گاه از او روشنیم و گه تاری

هدیه تو بود که گلزاری

از رخ تو بود که انواری

مشک هم می درد ز بسیاری