تو را که عشق نداری تو را رواست بخسب

ز آفتاب غم یار ذره ذره شدیم

به جست و جوی وصالش چو آب می پویم

طریق عشق ز هفتاد و دو برون باشد

صباح ماست صبوحش عشای ما عشوه ش

ز کیمیاطلبی ما چو مس گدازانیم

چو مست هر طرفی می فتی و می خیزی

قضا چو خواب مرا بست ای جوان تو برو

به دست عشق درافتاده ایم تا چه کند

منم که خون خورم ای جان تویی که لوت خوری

من از دماغ بریدم امید و از سر نیز

لباس حرف دریدم سخن رها کردم