فارغ ز جمله اندیشهایی

فکرست اصل علت فزایی

نی مرد فکری مرد صفایی

مجنون شو ای جان، عاقل چرایی؟!

باهوش کرمی، مست اژدهایی

زیرا که جوید صنعت نمایی

از خود برآید زان خیره رایی

شاهد همو بس، کم ده گوایی

او قلبها را بخشد روایی

نامد زیانش بی دست و پایی

هرچند با خود بر می نیایی