عجب العجایب توی در کیایی

توی محرم دل توی همدم دل

تو دانی که دل در کجاها فتادست

برافکن برو سایهٔ از سعادت

جهان را بیارا به نور نبوت

گهر سنگ بود وز تو گشت گوهر

نه آب منی بد، که شخص سنی شد؟!

کف آب را تو بدادی زمینی

چو تبدیل اشیا ترا بد میسر

حرامست خواب شب، ایرا تو ماهی

میا خواب! اینجا، برو جای دیگر

شبا، در تهیج چو مار سیاهی

چو خلاق بیچون فسون بر تو خواند

الا ماه گردون! که سیاح چرخی

تو در چشم بعضی مقیمی و ساکن

اسکان قلبی! علیکم ثنایی

گر آن جان جان را ندیدی دلا تو

چو هفتاد و دو ملتی عقل دارد

اجیبوا، اجیبوا هواکم عجیب

تن اندر جنونش، دلم ارغنونش

مگر اختران دیده اندت ز بالا

غلط، کیست اختر؟! که بویی نبردست

فلا عیش یا سادتی ما عداکم