به جان تو که مرو از میان کار مخسب

هزار شب تو برای هوای خود خفتی

برای یار لطیفی که شب نمی خسبد

بترس از آن شب رنجوریی که تو تا روز

شبی که مرگ بیاید قنق کرک گوید

از آن زلازل هیبت که سنگ آب شود

اگر چه زنگی شب سخت ساقی چستست

خدای گفت که شب دوستان نمی خسبند

بترس از آن شب سخت عظیم بی زنهار

شنیده ای که مهان کام ها به شب یابند

چو مغز خشک شود تازه مغزیت بخشد

هزار بارت گفتم خموش و سودت نیست