در لطف اگر بروی شاه همه چمنی

دانی که بر گل تو بلبل چه ناله کند

عقل از تو تازه بود جان از تو زنده بود

من مست نعمت تو دانم ز رحمت تو

تاج تو بر سر ما نور تو در بر ما

حارس تویی رمه را ایمن کنی همه را

آن دم که دم بزنم با تو ز خود بروم

ای جان اسیر تنی وی تن حجاب منی

ای دل چو در وطنی یاد آر صحبت ما