چنان نمود مرا دوش در شب تاری

که جمله محض خرد بود و نور هشیاری

چو عقل و جان گهردار، وز غرض عاری

که در جحیم طبیعت چنین گرفتاری

تو سر به گلخن گیتی چرا فرود آری

ز دست طبع، گرفتار چار دیواری

که آفریده تو زین سان نه بهر این کاری

به داس دهر همان بدروی که می کاری

چو دفع رنج کنی جمله راحت انگاری؟!

اگر به ملک همه عالمش بینباری

ولی چه سود ازان، چون بجاش بگذاری؟!

تو مست، خفته و آگه نه ای ز بیداری