حرام گشت از این پس فغان و غمخواری

مثال ده که نروید ز سینه خار غمی

مثال ده که نیاید ز صبح غمازی

مثال ده که نریزد گلی ز شاخ درخت

مثال ده که رهد حرص از گداچشمی

مثال گر ندهی حسن بی مثال تو بس

چو شب به خلوت معراج تو مشرف شد

ز رشک نیشکرت نی هزار ناله کند

ز تف عشق تو سوزی است در دل آتش

برای خدمت تو آب در سجود رود

ز عشق تابش خورشید تو به وقت طلوع

که تا نخست برو تابد آن تف خورشید

تنا ز کوه بیاموز سر به بالا دار

مکن به زیر و به بالا به لامکان کن سر

به دل نگر که دل تو برون شش جهت است

روانه باش به اسرار و می تماشا کن

چو غوره از ترشی رو به سوی انگوری

حلاوت شکر او گلوی من بگرفت

بگو به عشق که ای عشق خوش گلوگیری

گلو چو سخت بگیری سبک برآید جان

گلوی خود به رسن زان سپرد خوش منصور

ز کودکی تو به پیری روانه ای و دوان