که تا به زانوی او نیست هیچ دریایی

کجا رسد به مه چرخ دست یا پایی

نیافت بوسه ولیکن چشید حلوایی

که ریز بر سر ما نیز من و سلوایی

که می رسید به گوش از هواش هیهایی

که فرق سجده کنش هست آسمان سایی

که هست بلبل او را غلام عنقایی

که مشک پر نشود بی وجود سقایی

که نیست بی تو مرا دست و دانش و رایی

که شد ز نقل خوشش کام نیشکرخایی

که جان چو رعد زند در خمش علالایی

که دیو گشت ز آسیب او پری زایی

که هست بر تو موکل غیور لالایی

که نیست درخور آن گفت عقل گویایی