بیا بیا که تو از نادرات ایامی

به نام خوب تو مرده ز گور برخیزد

تو فضل و رحمت حقی که هر که در تو گریخت

همی زیم به ستیزه و این هم از گولیست

به هیچ نقش نگنجی ولیک تقدیرا

گهی فراق نمایی و چاره آموزی

درون روزن دل چون فتاد شعله شمع

مرادم آنک شود سایه و آفتاب یکی

محال جوی و محالم بدین گناه مرا

تو هم محال ننوشی و معتقد نشوی

اگر ز خسرو جان ها حلاوتی یابی

ور از طبیب طبیبان گوارشی یابی

برآ ز مشرق تبریز شمس دین بخرام