تو هر چه می فرمایی همه شکر می خایی

دو سه قدم نه این سو رضای این مستان جو

که راحت جانست آن بدار دست از دستان

که من بیایم فردا زهی فریب و سودا

رها کنی سالوسی جلا کنی طاووسی

جهان پر از گوهر کن بیا ز ما باور کن

بیا به نزد خویشان دغل مکن با ایشان

به تشنگان آبی ده به غوره دوشابی ده

بیار باده روشن خمار ما را بشکن

شراب با یاران خور میان یاران خوشتر

که با غمت من جفتم به هر سوی که افتم

به زلف شستش بنگر به هر چه هستش بنگر

چو انگبین و شیرم به پیش لطفش میرم

مران تو کشتی بی شط بگیر راه اوسط

که هر چه کاری این جا تو را بروید ده تا

اگر به کوه و دشتی برو که زرین طشتی

ز عالم پرآتش گریز پنهان خوش خوش

به غیب آرامیده به پر جان پریده

بود خفیف و سابق برای عذرا وامق

نظر به شاهنشه کن نظاره آن مه کن