گاه چو اشتر در وحل آیی

کجکنن اغلن چند گریزی

در سوی بی سو می رو و می جو

در طلبی تو در طرب افتی

دردسر آید شور و شر آید

نفخ کند جان در دل ترسان

چونک قویتر دردمد آن نی

چنگ بگیری ننگ پذیری

از غم دلبر در برش افتی

فکر رها کن ترک نهی کن

فکر چو آید ضد ورا بین

زانک تردد آرد به حیرت

ز اول فکرت آخر ره بین