از پگه ای یار زان عقار سمایی

زانک وظیفه ست هر سحر ز کف تو

هم به منش ده مها مده به دگر کس

در تتق گردها لطیف هلالی

دور بگردان که دور عشق تو آمد

بر عدد ذره جان فدای تو کردی

با همه شاهی چو تشنگان خماریم

بهر تو آدم گرفت دبه و زنبیل

آدم و حوا نبود بهر قدومت

در قدح تو چهار جوی بهشتست

جمله اجزای ما شکفته کن این دم

غبغب غنچه در این چمن بنخندد

طلعت خورشید تو اگر ننماید

خانه بی جام نیست خوب و منور

مشک که ارزد هزار بحر فروریز

هر شب آید ز غیب چون گله بانی

در عدمستان کشد نهان شتران را

بند کند چشمشان که راه نبینند

چون بنهد رخ پیاده در قدم شاه

کژ نرود زان سپس به راه چو فرزین

مات شو و لعب گفت و گوی رها کن