73
غزل شمارهٔ ۳۰۲۵
جای دگر بوده ای زانک تهی روده ای
آب دگر خورده ای زانک گل آلوده ای
مست دگر باده ای کاحمق و بس ساده ای
دل چه بدو داده ای رو که نیاسوده ای
گنج روان در دلت بر سر گنج این گلت
گیرم بی دیده ای آخر نشنوده ای
چیست سپیدی چشم از اثر نفس و خشم
چون پی دارو ز یشم سرمه دهی سوده ای
از نظر لم یزل دارد جانت تگل
پرتو خورشید را تو به گل اندوده ای
گنج دلت سر به مهر وین جگرت کان مهر
ای تو شکم خوار چند در هوس روده ای
از اثر شمس دینست این تبش عشق تو
وز تبریزست این بخت که پرورده ای