62
غزل شمارهٔ ۳۰۲۳
قصر بود روح ما نی تل ویرانه ای
همدم ما یار ما نی دم بیگانه ای
بادیه ای هایلست راه دل و کی رسد
جز که دل پردلی رستم مردانه ای
نی دل خصم افکنی بل دل خویش افکنی
نی دل تن پروری عاشق جانانه ای
چونک فروشد تنش در تک خاک لحد
رست درخت قبول از بن چون دانه ای
عاشق آن نور کیست جز دل نورانیی
فتنه آن شمع چیست جز تن پروانه ای
مسرح روح الله است جلوه روح القدس
زانک ورا آفتاب هست عزبخانه ای