رو که به مهمان تو می نروم ای اخی

رزق جهان می دهد خویش نهان می کند

مال و زرش کم ستان جان بده از بهر جان

قسمت آن باردان مایده و نان گرم

قسمت قسام بین هیچ مگو و مچخ

جنتی دل فروز دوزخیی خوش بسوز

سوی بتان کم نگر تا نشوی کوردل

زلف بتان سلسله ست جانب دوزخ کشد

لیک عنایات حق هست طبق بر طبق

جانب تبریز رو از جهت شمس دین