106
غزل شمارهٔ ۳۰۱۲
ای دل چون آهنت بوده چو آیینه ای
آینه با جان من مونس دیرینه ای
در دل آیینه من در دل من آینه
تن کی بود محدثی دی و پریرینه ای
خواجه چرایی چنین کز تو رمد عشق دین
زانک همی بیندت احمد پارینه ای
مرغ گزینی یقین دانه شیرین بچین
کآمد از سوی چین مرغ تو را چینه ای
شیر خدایی خدا شیر نرت نام داد
از چه سبب گشته ای همدم بوزینه ای
صورت تن را مبین زانک نه درخورد توست
پوشد سلطان گهی خرقه پشمینه ای
هین دل خود را تمام در کف دلبر سپار
تا که نپوسد دلت در حسد و کینه ای
سینه پاکی که او گشت خوش و عشق خو
سینه سینا بود فرش چنین سینه ای
تشنه آن شربتی خسته آن ضربتی
تا تو در این غربتی نیست طمأنینه ای
هست خرد چون شکر هست صور همچو نی
هست معانی چو می حرف چو قنینه ای
خوب چو نبود عروس خوش نشود زو نفوس
از حفه و از رفه ز اطلس و زرینه ای
چون نروی زین جهان خوی خرابات جان
در عوض می بگیر بی مزه ترخینه ای
خانه تن را بساز باغچه و گلشنی
گوشه دل را بساز مسجد آدینه ای
هر نفسی شاهدی در نظر واحدی
آوردش بر طبق نادره لوزینه ای
خامش با مرغ خاک قصه دریا مگو
بکر چه عرضه کنی بر شه عنینه ای