آن دل که گم شده ست هم از جان خویش جوی

اندر شکر نیابی ذوق نبات غیب

دو چشم را تو ناظر هر بی نظر مکن

نقلست از رسول که مردم معادنند

از تخت تن برون رو و بر تخت جان نشین

برقی که بر دلت زد و دل بی قرار شد

انبان بوهریره وجود توست و بس

ای بی نشان محض نشان از کی جویمت