کو همه لطف که در روی تو دیدم همه شب

گر چه از شمع تو می سوخت چو پروانه دلم

شب به پیش رخ چون ماه تو چادر می بست

جان ز ذوق تو چو گربه لب خود می لیسد

سینه چون خانه زنبور پر از مشغله بود

دام شب آمد جان های خلایق بربود

آنک جان ها چو کبوتر همه در حکم ویند