81
غزل شمارهٔ ۲۹۹۴
ای نای خوش نوای که دلدار و دلخوشی
دم می دهی تو گرم و دم سرد می کشی
خالی است اندرون تو از بند لاجرم
خالی کننده دل و جان مشوشی
نقشی کنی به صورت معشوق هر کسی
هر چند امیی تو به معنی منقشی
ای صورت حقایق کل در چه پرده ای
سر برزن از میانه نی چون شکروشی
نه چشم گشته ای تو و ده گوش گشته جان
دردم به شش جهت که تو دمساز هر ششی
ای نای سربریده بگو سر بی زبان
خوش می چشان ز حلق از آن دم که می چشی
آتش فتاد در نی و عالم گرفت دود
زیرا ندای عشق ز نی هست آتشی
بنواز سر لیلی و مجنون ز عشق خویش
دل را چه لذتی تو و جان را چه مفرشی
بویی است در دم تو ز تبریز لاجرم
بس دل که می ربایی از حسن و از کشی