رویش ندیده پس مکنیدم ملامتی

پروانه چون نسوزد چون شمع او بود

آن مه اگر برآید در روز رستخیز

زان رو که زهره نیست فلک را که دم زند

گر حسن حسن او است کجا عافیت کجا

هر دم دلم به عشق وی اندر حریصتر

یا هجر لم تقل لی بالله ربنا

می ترسم از فراق دراز تو سنگ دل

ای آنک جبرئیل ز تو راه گم کند

دل را ببرد عشق که تا سود دل کند

عشق آن توانگری است که از بس توانگری

از من مپرس این و ز عقل کمال پرس

او نیز خود چه گوید لیکن به قدر خویش

عقل از امید وصل چو مجنون روان شود

ور ز آنک درنیابد در ره کمال عشق

بادا ز نور عشق من و عقل کل را

تا طعم آن حلاوت بر عاشقان زند

تبریز شمس دین که بصیرت از او بود