62
غزل شمارهٔ ۲۹۸۳
ای ساقیی که آن می احمر گرفته ای
وی مطربی که آن غزل تر گرفته ای
ای زهره ای که آتش در آسمان زدی
مریخ را بگو که چه خنجر گرفته ای
از جان و از جهان دل عاشق ربوده ای
الحق شکار نازک و لاغر گرفته ای
ای هجر تو ز روز قیامت درازتر
این چه قیامتی است که از سر گرفته ای
ای آسمان چو دور ندیمانش دیده ای
در دور خویش شکل مدور گرفته ای
پیلان شیردل چو کفت را مسخرند
این چند پشه را چه مسخر گرفته ای
هان ای فقیر روز فقیری گله مکن
زیرا که صد چو ملکت سنجر گرفته ای
ای روی خویش دیده تو در روی خوب یار
آیینه ای عظیم منور گرفته ای
ای دل طپان چرایی چون برگ هر دمی
چون دامن بهار معنبر گرفته ای
ای چشم گریه چیست به هر ساعتی تو را
چون کحل از مسیح پیمبر گرفته ای
هجده هزار عالم اگر ملک تو شود
بی روی دوست چیز محقر گرفته ای
داری تکی که بگذری از خنگ آسمان
کاهل چرا شدی صفت خر گرفته ای
خامش کن و زبان دگر گو و رسم نو
این رسم کهنه را چه مکرر گرفته ای