هر روز بامداد طلبکار ما تویی

هر روز زان برآری ما را ز کسب و کار

دکان چرا رویم که کان و دکان تویی

زان دلخوشیم و شاد که جان بخش ما تویی

ما خمره کی نهیم پر از سیم چون بخیل

طوطی غذا شدیم که تو کان شکری

زان همچو گلشنیم که داری تو صد بهار

در بحر تو ز کشتی بی دست و پاتریم

هر چاره گر که هست نه سرمایه دار توست

دل را هر آنچ بود از آن ها دلش گرفت

گه گه گمان بریم که این جمله فعل ماست

چیزی نمی کشیم که ما را تو می کشی

از گفت توبه کردم ای شه گواه باش

ای شمس حق مفخر تبریز شمس دین