84
غزل شمارهٔ ۲۹۷۲
ای آن که مر مرا تو به از جان و دیده ای
در جان من هر آنچ ندیدم تو دیده ای
بگزیده ام ز هجر تو تابوت آتشین
آری به حق آنک مرا تو گزیده ای
گر از بریده خون چکد اینک ز چشم من
خون می چکد که بی سبب از من بریده ای
از چشم من بپرس چرا چشمه گشته ای
وز قد من بپرس که از کی خمیده ای
از جان من بپرس که با کفش آهنین
اندر ره فراق کجاها رسیده ای
این هم بپرس از او که تو در حسن و در جمال
مانند او ز هیچ زبانی شنیده ای
این هم بگو که گر رخ او آفتاب نیست
چون ابر پاره پاره ز هم چون دریده ای
پیداست در دم تو که از ناف مشک خاست
کاندر کدام سبزه و صحرا چریده ای
آنی که دیده ای تو دلا آسمانیی
زیرا ز دلبران زمینی رمیده ای
دانم که دیده ای تو بدین چشم یوسفی
تا تو ترنج و دست ز مستی بریده ای
تبریز و شمس دین و دگرها بهانه هاست
کز وی دو کون را تو خطی درکشیده ای