مطرب چو زخمه ها را بر تار می کشانی

ای عشق چون درآیی در عالم جدایی

کوری رهزنان را ایمن کنی جهان را

مکار را ببینی کورش کنی به مکری

بر تازیان چابک بندی تو زین زرین

سوداییان ما را هر لحظه می نوازی

عشاق خارکش را گلزار می نمایی

آن کو در آتش آید راهش دهی به آبی

موسی خاک رو را ره می دهی به عزت

این نعل بازگونه بی چون و بی چگونه