داوود روزگاری با نغمه زبوری

یعقوب را نپرسی چونی از این صبوری

گفتم که آفتابی یا نور نور نوری

وی خاک هم در این غم خاموش و در حضوری

دل نام تو نگوید از غایت غیوری

با آفتاب رویت از جاهلی و کوری

جان را نثار او کن آخر نه کم ز موری

این نیست از ستیری این نیست از ستوری

تو بر سرش نهادی بنگر چه دور دوری

ای بوم اگر نه شومی از وی چرا نفوری

ای روح نعره می زن موسی و کوه طوری

والله صلاح دینی پیوسته در ظهوری