ای مبدعی که سگ را بر شیر می فزایی

بس شاه و بس فریدون کز تیغشان چکد خون

ناموسیان سرکش جبارتر ز آتش

قهر است کار آتش گریه ست پیشه شمع

آتش که او نخندد خاکستر است و دودی

آن خر بود که آید در بوستان دنیا

خاوند بوستان را اول بجوی ای خر

آمد غریبی از ره مهمان مهتری شد

بریانه های فاخر سنبوسه های نادر

ماهیش کرد مهمان هر روز به ز روزی

هر شب غریب گفتی نیکو است این ولیکن

آن مهتر از تحیر گفت ای عجب چه باشد

زین گفت حاج کوله شد در دلش گلوله

این میوه های دنیا گل پاره هاست رنگین

می گفت ای خدایا ما را به شهر او بر

بگذشت چند سالی در انتظار این دم

می گفت ای مسبب برساز یک بهانه

بسیار شد دعایش آمد ز حق اجابت

شه جست یک رسولی تا آن طرف فرستد

این میرداد رشوت پنهان و آشکارا

شه هم قبول کردش گفتا تو بر بدان جا

پس ساز کرد ره را همراه شد سپه را

منزل به منزل آن سو می شد چو سیل در جو

چون موسی پیمبر از بهر خضر انور

چون پر جبرئیلی کو پیک عرش آمد

مه کو منور آمد دایم مسافر آمد

هر حالتت چو برجی در وی دری و درجی

کوته کنم بیان را رفت آن رسول آن جا

ما چون قطار پویان دست کشنده پنهان

این را به چپ کشاند و آن را به راست آرد

وصلش نماید آن سو تا مست و گرم گردد

دررفت آن معلا در شهر همچو دریا

جوینده چون شتابد مطلوب را بیابد

شد ناگهان به کویی سرمست شد ز بویی

پیغام کیقبادش جمله بشد ز یادش

چل روز بر سر کو سرمست ماند از آن بو

نی حکم و نی امارت نی غسل و نی طهارت

زو هر کی جست کاری می گفت خیره آری

کو خیمه و طویله کو کار و حال و حیله

سیلاب عشق آمد نی دام ماند نی دد

گفت ای رفیق جفتی کردی هر آنچ گفتی

این درس که شنودم هرگز نخوانده بودم

دعویت به ز معنی معنیت به ز دعوی

این جمله بد بدایت کو باقی حکایت

یا رب ظلمت نفسی بردر حجاب حسی

صدر الرجال حقا فی مصدر البلا

یا سادتی و قومی یوفون بالعهود