آه از عشق جمال حوریی

زندگی نو به نو از کشتنش

گر گهر داری ببین حال مرا

گفتم ای عقلم کجایی عقل گفت

جان بسوز و سرمه کن خاکسترش

تا کند جان های بی جان در سماع

تا کند آن شمس تبریزی به حق