83
غزل شمارهٔ ۲۹۱۲
با من ای عشق امتحان ها می کنی
واقفی بر عجزم اما می کنی
ترجمان سر دشمن می شوی
ظن کژ را در دلش جا می کنی
هم تو اندر بیشه آتش می زنی
هم شکایت را تو پیدا می کنی
تا گمان آید که بر تو ظلم رفت
چون ضعیفان شور و شکوی می کنی
آفتابی ظلم بر تو کی کند
هر چه می خواهی ز بالامی کنی
می کنی ما را حسود همدگر
جنگ ما را خوش تماشا می کنی
عارفان را نقد شربت می دهی
زاهدان را مست فردا می کنی
مرغ مرگ اندیش را غم می دهی
بلبلان را مست و گویا می کنی
زاغ را مشتاق سرگین می کنی
طوطی خود را شکرخا می کنی
آن یکی را می کشی در کان و کوه
وین دگر را رو به دریا می کنی
از ره محنت به دولت می کشی
یا جزای زلت ما می کنی
اندر این دریا همه سود است و داد
جمله احسان و مواسا می کنی
این سر نکته است پایانش تو گوی
گر چه ما را بی سر و پا می کنی