66
غزل شمارهٔ ۲۹۰۱
فارغم گر گشت دل آواره ای
از جهان تا کم بود غمخواره ای
آفتاب عشق تو تابنده باد
تا بریزد هر کجا استاره ای
آفتابی کو به کوه طور تافت
پاره گشت و لعل شد هر پاره ای
تابشش بر چادر مریم رسید
طفل گویا گشت در گهواره ای
هر کی او منکر شود خورشید را
کور اصلی را نباشد چاره ای
چون عصای عشق او بر دل بزد
صد هزاران چشمه بین از خاره ای
چشم بد گر چه که آن چشم من است
دور بادا از چنین رخساره ای
صد دکان مکر در بازار عشق
این چنین در بست از مکاره ای
شمس تبریزی به پیش چشم تو
حلقه حلقه هر کجا سحاره ای