اگر امشب بر من باشی و خانه نروی

اندک اندک به جنون راه بری از دم من

کهنه و پیر شدی زین خرد پیر گریز

به خیالی به من آیی به خیالی بروی

به ترازوی زر ار راه دهندت غلط است

پیک لابد بدود کیک چو او هم بدود

بهر بردن بدو از هیبت مردن بمدو

باش شب ها بر من تا به سحر تا که شبی

همه کس بیند رخساره مه را از دور

مه ز آغاز چو خورشید بسی تیغ کشد

چون ببیند که سر خویش نمی گیرد او

من توام ور تو نیم یار شب و روز توام

چه شود گر من و تو بی من و تو جمع شویم