چه حریصی که مرا بی خور و بی خواب کنی

آب را در دهنم تلختر از زهر کنی

سوی حج رانی و در بادیه ام قطع کنی

گه ببخشی ثمر و زرع مرا خشک کنی

چون ز دام تو گریزم تو به تیرم دوزی

باادب باشم گویی که برو مست نه ای

گر بباری تو چو باران کرم بر بامم

گه عزلت تو بگویی که چو رهبان گشتی

گر قصب وار نپیچم دل خود در غم تو

در توکل تو بگویی که سبب سنت ماست

باز جان صید کنی چنگل او درشکنی

زرگر رنگ رخ ما چو دکانی گیرد

من که باشم که به درگاه تو صبح صادق

همه را نفی کنی بازدهی صد چندان

بزنی گردن انجم تو به تیغ خورشید

چو خمش کرد بگویی که بگو و چو بگفت