بر یکی بوسه حقستت که چنان می لرزی

از دم و دمدمه آیینه دل تیره شود

این جهان روز و شب از خوف و رجا لرزان است

چون قماشات تو اندر همه بازار که راست

تا که نخجیر تو از بیم تو خود چون لرزد

تو به صورت مهی اما به نظر مریخی

گه پی فتنه گری چون می خم می جوشی

دل چو ماه از پی خورشید رخت دق دارد

به لطف جان بهاری تو و سرسبزی باغ

خلق چون برگ و تو باد و همه لرزان تواند

قصر شکری که به تو هر کی رسد شکر کند

چون که قاف یقین راسخ و بی لرزه بود

دم فروکش هله ای ناطق ظنی و خمش