به خدا کز دل و از دلبر ما بی اثری

از سر روزن آن اصل بصر بی بصری

ز آنچ دریای خبرهاست چرا بی خبری

ساکن سقف دماغی و چراغ نظری

مه نو کو و تو مسکین به کجا می نگری

ز کف عشق اگر جان ببری جان نبری

وای بر تو گر از این عشوه دهان عشوه خری

که کلاهت ببرند ار چه که سیمین کمری

می گریزی همه شب گر چه شه باحشری

تیرت آید سه پری گر چه همه تن سپری

ور دو پر ور سه پری در فخ آن دام وری

نظرت نیست به دل گر چه که صاحب نظری

همچو آب حیوان ساکنی و مستتری

آنک از چشمه او جوش کند دیده وری

آب گشتی ز خجالت ننمودی شکری

ترس از آن چشم که در گوش شکر ریخت کری

جگر و صف شکنی حمیت و استیزه گری

به کمینگاه دل اهل دلان بی جگری

جان پروانه بود بر شرر شمع جری

که پرش ده پره گردد ز فروغ شرری

تا تو را علم دهد واهب انسان و پری

تا که خنجر بنهی هیچ سری را نبری

سزد ار سر ببری حاکم و وهاب سری

ز تو آموخت تری و ز تو آورد زری

قدحی گر شکند زو نتوان گشت بری

که نبود و نبود سیمبری سیم بری

سیم بر بود بر سیم بر از زرشمری

بتری غره مشو چنگ کنندت بتری

وای بر مادر تو گر نکند دل پدری

زفتی و لاف و تکبر حیل و پرهنری

ور تو شیری به یکی برق ز روبه بتری

که اثرهاست نهان در عدم و بی صوری