هله ای دلی که خفته تو به زیر ظل مایی

مه بدر نور بارد سگ کوی بانگ دارد

به نماز نان برسته جز نان دگر چه خواهد

اگر آن میی که خوردی به سحر نبود گیرا

به خدا به ذات پاکش که میی است کز حراکش

بستان مکن ستیزه تو بدین حیات ریزه

بهلم دگر نگویم که دریغ باشد ای جان