دل بی قرار را گو که چو مستقر نداری

به دم خوش سحرگه همه خلق زنده گردد

تو چگونه گلستانی که گلی ز تو نروید

تو دلا چنان شدستی ز خرابی و ز مستی

به مثال آفتابی نروی مگر که تنها

تو در این سرا چو مرغی چو هوات آرزو شد

و اگر گرفته جانی که نه روزن است و نی در

تو چو جعد موی داری چه غم ار کله بیفتد

چو فرشتگان گردون به تو تشنه اند و عاشق

نظرت ز چیست روشن اگر آن نظر ندیدی

تو بگو مر آن ترش را ترشی ببر از این جا

وگر از درونه مستی و به قاصدی ترش رو

بدهد خدا به دریا خبری که رام او شو