ز گزاف ریز باده که تو شاه ساقیانی

دو هزار خنب باده نرسد به جرعه تو

می و نقل این جهانی چو جهان وفا ندارد

دل و جان و صد دل و جان به فدای آن ملاحت

بزن آتشی که داری به جهان بی قراری

پر و بال بخش جان را که بسی شکسته پر شد

سخنم به هوشیاری نمکی ندارد ای جان

که هر آنچ مست گوید همه باده گفته باشد

مددی که نیم مستم بده آن قدح به دستم

هله ای بلای توبه بدران قبای توبه

تو خراب هر دکانی تو بلای خان و مانی

عجب آن دگر بگویم که به گفت می نیاید